müebbet bir kış büyüyorken dur durak bilmeden

yürüyordu karı çekilmiş dağların ardından

kanı çekilmiş göçebe ovalara

kelebek ömrü aykırılığını

kardelen inadıyla

asırlık çınarların gövdesine emanet bırakarak

gidiyordu poleninden sevdalar damıtarak

yeni oğulları yeni kızları ile

bir bahar eşiğinde

bir halay kardeşliğine özlemle

topraktan fışkırıp zılgıtlar çekmek için

kanayan yanıyla vuruyordu hece hece

sızıyordu yerin göğüne