Yine hüzzam.… Şarkı henüz bitmemişken gelen hesabı ödedi.

Temkinli bir şekilde ayağa kalktı. Edasını karısına yorduğu genç kadın masada hâlâ tek başınaydı.

“Afiyet olsun” dedi yavaşça. Başıyla nazik bir teşekkür yolladı kadın.

 “Kızım, bilir misiniz ki, tavrınız bana rahmetli eşimi hatırlattı. Şimdi izin verirseniz, bir şiirle yâd edeyim aziz hatırasını?”

Ah ki, ah bu meret yine yaptı yapacağını. “Oturmaz mıydınız, arkadaşlarım henüz gelmedi? Işıklarda yol alsın eşiniz. İsmi neydi?”

Masaya iyice yaklaştı ama oturmadı. Kızın arkasındaki duvarda eskilerden kalabalık bir grubun fotoğrafı asılıydı. Vali Bey gözlerini resmin en önünde oturan genç kadına sabitleyip, gür olduğunu belli etmekten sakındığı bir sesle şiire başladı.

“Ben ki bitmez sanıyordum bu hayatın şevki

-Etme Nesrin bana zehir etme şu bir dem zevki!”*

(...)

*Tevfik Fikret’in, “Nesrin” adlı şiirinden…

* * *

                    “Yaşamın içinden süzülüp gelen anlatılara duyduğumuz özlemin arttığı şu günlerde, bir ilk kitap olan  ‘yine hüzzam’ insanın hallerini ve olası hallerini yalın-derin bir dille anlatıyor.

                              Yazar Ş. Didem Keremoğlu, bir olguya birden çok bakma-görme biçiminin olacağını işaretliyor öykülerinde. Gerçeğin olasılıklarla donanmış olduğunu okura sezdiren yazarın ayrıca bize kazandırdığı ‘şaşırma yetisi’ ise hemen her şeye değer…”

Aydın Şimşek